3 Eylül 2014 Çarşamba

bun-al-dım

sanki her tarafta var bir hüzün.. dara-dara dari da ♪
kendini tanıyamamanın kaçıncı evresindeyim? kıyaslamalarımla "kendini bilme" olgusuna ne kadar yakınım?
zaman nasıl geçiyor farkında değilim. farkında olsam da farkında olmak neyi değiştirir ki?
sonuçta değişmek isteyen o deli gitmiş.yerine kırklı yaşlarda bir şeylere başlamaktan korkan bi orta yaşlı gelmiş.
hatırlamak ve düşünmek istemeyen bir tembel konaklıyor bedenimde.
bu beni çıldırtacak nerdeyse. çünkü sebebi olmayan iç sıkıntıları çöküyor durduk yerde ve gitmek bilmiyor.
üstelik uykuyu o kadar seven biri olarak gece apansızın kalp çarpıntısıyla uyanmak da pek bana göre değil. sonra saatlerce yeniden dalmaya çalışarak o arada görülen sayısız hayalimsi rüya -bazenleri kabus- bi anda yüksekten düşüp yere çakılma hissi gibi bütün vücuduma sirayet ediyor.

böyle yaşamayacaktım ben aslında.