23 Ağustos 2011 Salı

gerginim....

şu anda elimde imkan olsa değil şehri bu ülkeyi hatta dünyamı değiştiririm...
neden??
çünkü evde sürekli bir "aman kime bir şey desek de canını sıksak" moduyla dolaşan ebeveynlerim var!!
tabi bu canı sıkılacak kişi çoğunlukla benim...çünkü kardeşim sahura kadar eve uğramıyor, evde olduğunda da odasına kapanıyor...neden acaba??
benim kapanacak bir odam bile yok....
çünkü ben bu evden okumaya diye çıktığımdan beri, gelin kız nasıl evden çıktığında odası vs..geriye kalan eşyalarıyla evden soyutlanıp da artık başka bir ailedenmiş muamelesi görürse aynen ben de ona maruz kalıyorum...hem de yıllardır...neyse dedim ses çıkarmadım...portatif tabir edilen bildiğin döşekle yorganımı o oda senin bu oda da senin ama biraz kalayım şartıyla ordan oraya taşıdım, taşıyorum...
ama bavulum bile yük benim...
kedilerin bile odasının olduğu evimizde benim şahsıma munhasır hiç bir şeyim yok maalesef....

ait olduğum yer yok demiştim ya bundan işte.......
babamın benim "biraz ders çalışayım" sözümden sonra kafayı benim ders çalışmama takması da ayrı bir dert
yahu adam ben çalışayım demesem senin aklının ucundan geçmezdi böyle bir şey!!!
annemin de
"evet çıkardın bavulu da ayağıma dolaşıyor" diyerek eşlik etmesi benim 'yuvarlanıyoruz işte' tabir ettiğim günümün bardağı taşıran tarafıydı.

bavul nerden ve neden çıktı?
cevap: bavul içinde çok kıymetli ders notlarım olduğu için tarafımdan dolabın en yüksek rafından binbir zahmetle çıkarılmıştır.ola ki canım ders çalışmak ister.

peki neden yerine konmadı?
cevap: çünkü yerine daha büyük bir bavul konularak, öylesine ayrılmış yeri de elinden alındı ve bu zahmete de bir daha giremezdim.o yüzden yatakla dolap arasında bir yerdeydi.

ve işin tarjik tarafı da annemin benim arada bir de olsa ders çalıştığımı görmesine rağmen sanki çalışmıyormuşum gibi bana yüklenmesi...
şakayla karışık bi lafı bir kaç kez duyunca tabi...onun aslında şaka olmadığını anlarsın ya...
benim zaten evden çıkmadığım için sinirlerim aşırı yıpranmış durumda bir de üstüne siz gelmeyin...
ve patladığım an
"zaten beni bi sığdıramadınız şu eve!!"

baba ders çalışırım veya çalışmam, kusura bakma ama daha tatildeyiz.ben sırf gardımı alıyorum bir dahaki seneye diye ve alttan bir sürü dersim var diye bana ilkokul çocuğu gibi
"dersine çalış" demekten lütfen vazgeç!!

çünkü ben senden daha fazla düşünüyorum...canım senden daha çok sıkkın şu anda...annemle bir olup beni sürekli çileden çıkarıyorsunuz!!!
size bir şey söylemeyince somurttu oturdu, söyleyince aman kimse burnundan kıl aldırmıyor oluyoruz...ne yapacağımı şaşırdım...bu yaşımda ergen sendromları yaşatıyorsunuz....konuşacak kimsem olmadığı için de şu an öfkemden kuduruyorum...çünkü size bir şey demeye gelmiyor...sizi asıl anlamayan benim!!!

hiç bir şeye heves bırakmadınız...sağolun...


2 yorum:

  1. canım anne babalar ve özellikle de babalar hep böyledir.benim ki de öyleydi.çok uyuyan bir olmadığım halde çok uykucu birisi muamelesi yapar ve daha öğretmen olmadan nasıl kalkıp okula gideceksin nasıl ders vereceksin sen diyip beni deli ederdi.ama sonra hoş bir seda kalıyor bu anılar.anlatımını çok beğendim.sanırım bundan sonra müdavimin olacağım.sevgiyle kal....

    YanıtlaSil
  2. hehe evet öyle oluyor :D aslında o gün çok sinirliydim ama şimdi farklı hissediyorum tabi ^^
    teşekkür ederim ben de takipteyim :D

    YanıtlaSil